وحی، گوهر و محور ادیان الهی و ابراهیمی است و تعالیم دین از راه وحی، نزول وبسط یافته است. شاید بتوان ادعا کرد که نخستین گام را در تحلیل چیستی وحی، فلاسفه برداشته اند. نظریه فلسفی وحی با فارابی آغاز شد و پس از تطوراتی چند، در حکمت متعالیه بسط و غنا یافت. از این رو می توان فارابی وصدرا را مبدأ ومنتهای کاوش فلسفی در چیستی وحی دانست. کتاب حاضر ضمن تبیین و تحلیل این نظریه به بیان کاستی ها و ابهامات تلقی فلسفی از وحی و سنجش برون دینی و درون دینی آن پرداخته است.